ارگونومی (به انگلیسی :Ergonomics) عبارت است از دانش بکار بردن اطلاعات علمی موجود دربارهٔ انسان (و روشهای علمی تولید چنین اطلاعاتی) در طراحی محیط کار. لوازم ارگونومی ظرفیتها و توانمندیهای انسان را بررسی میکند و سپس اطلاعات به دست آمده را در طراحی مشاغل، فراوردهها، محیطهای کار و تجهیزات به کار میبندد.
معمولاً از اصطلاحات ارگونومی و عوامل انسانی (Human Factors) بهطور مترادف بهره گرفته میشود. هر دو اصطلاح رابطهٔ دوسویهٔ کار و نیازمندیهای شغلی را بازگو و تشریح میکند و هر دو درصدد کاهش فشارهای جسمانی و روانی در محیط کار هستند. آشکارترین اثر مثبت طراحی درست و مناسب مشاغل، تجهیزات و محیط کار، بالارفتن سطح ایمنی، بهداشت، تطبیق کار با کارگر بر اساس ابعاد بدنی فرد و در نهایت رضایت شغلی و بهبود بهرهوری است.
نخستین بار در سال ۱۸۵۷ میلادی پژوهشگر لهستانی، وویجخ یستشنباوسکی (که در ایران آن را وجیسج جاسترزبوسکی نیز میخوانند) (۱۸۸۲–۱۷۹۹) اصطلاح ارگونومی را در مقالهای با عنوان «پیرامون ارگونومی: علم کار، بر اساس واقعیات به دست آمده از علم طبیعت» به کار برد.طی جنگ جهانی دوم گروهی از روانشناسان، مهندسان، مردم شناسان و فیزیولوژیستها گرد هم آمدند تا مسائل طراحی و آموزشی را حل و فصل نمایند. در آن زمان، برای توصیف این نگرش مهندسی انسانی به کار میرفت. همزمان با رشد ارگونومی، انجمنهای حمایتکننده نیز پاگرفته و با گذشت زمان، گسترش یافتهاند.
آسیبهای ارگونومیکی نامناسب : آسیبهای ناشی از حرکتهای تکراری – آسیبهای ناحیهای اسکلتی – پینه بستن – بورسیت – هیگروما